Premier Rutte richtte zich vorige maand in zijn persconferentie in het bijzonder tot de jongeren, toen hij hen opriep de handschoen op te pakken en een revolutie te starten. Logisch, want met de huidige ontwikkelingen duurt het niet lang voor we de jongeren van nu als de Verloren Generatie 2.0 kunnen bestempelen.

Waar de eerste Verloren Generatie in de jaren zeventig van de vorige eeuw werd geteisterd door de oliecrisis en zuinig loonbeleid, gaan jongeren nu gebukt onder een ontoegankelijke woningmarkt, de flexibele arbeidsmarkt en de grillen van het leenstelsel. Daar kunnen ze niet nog eens een corona- en klimaatcrisis bij gebruiken. De diepe zakken van Nederland waar minister Hoekstra zo zelfverzekerd over spreekt, zijn ook de zakken van de jonge en toekomstige generaties. Daarom moet elke investering in de anderhalvemetersamenleving ook een investering zijn in de anderhalvegraadsamenleving.

Lef

Voor het welzijn van jonge en toekomstige generaties is het essentieel dat het kabinet op korte termijn steunmaatregelen koppelt aan doelen voor de lange termijn, zoals de klimaatdoelen. Beursgenoteerde bedrijven die steun aanvragen moeten bijvoorbeeld worden verplicht hun uitstoot in overeenstemming met het akkoord van Parijs te brengen. Op deze manier zijn de steunpakketten die nu worden verschaft, geen schulden die op de schouders van jonge generaties drukken, maar investeringen in een duurzame toekomst. Een toekomst waarin de opwarming van de aarde beperkt blijft tot anderhalve graad.

Dit vereist echter wel een overheid met lef die in deze coronacrisis standvastig durft te kiezen voor ambitieus klimaatbeleid. Een overheid die het bedrijfsleven houdt aan het doel dat in 2050 alle schadelijke uitstoot wordt gecompenseerd.

Economisch herstel en verduurzaming

Nu de belangen op korte termijn onder druk staan, zien politici en lobbyisten van bedrijven hun kans schoon om te schaven aan klimaatmaatregelen. Oog voor de lange termijn is er niet bij. Plannen voor een duurzaam herstel drukken ze lustig de kop in met hun welbekende terughoudendheid: ‘Eerst maar eens afwachten wat het resultaat van deze coronacrisis zal zijn’.

Het herstel van onze economie is echter niet een zaak van afwachten wat de uitkomst van de coronacrisis gaat zijn. Het gaat om wat wij willen dat de uitkomst gaat zijn. Als deze crisis ons iets heeft doen realiseren, dan is het wel de gigantische realisatiekracht van een samenleving die, met de overheid voorop, zich collectief achter een gedeeld doel schaart. Het kan, als je het wilt.

Kijk naar Frankrijk

In recent onderzoek liet econoom en Nobelprijswinnaar Joseph Stiglitz zien dat er bijzonder veel investeringsmogelijkheden zijn die zowel economisch herstel bieden als verduurzaming bevorderen. Vol interesse nam de Britse overheid hier kennis van. Ook de Franse regering kan geen passieve houding worden toegedicht. In ruil voor financiële steun eist zij dat Air France niet meer vliegt naar bestemmingen die binnen 2,5 uur met de trein te bereiken zijn. De Fransen kiezen dus een nieuw normaal. Het kan, als je het wilt.

De klimaatcrisis en de coronacrisis zijn twee enorme opgaven die nog heel lang invloed hebben op de levens van toekomstige generaties. Een tunnel­visie op het oplossen van het één leidt hoe dan ook tot desastreuze gevolgen voor het ander. Het is dus aan ons én de overheid om door eensgezind te kiezen voor duurzaam herstelbeleid geen nieuwe Verloren Generatie te laten ontstaan. Alleen samen kunnen we bouwen aan de anderhalvemeter- én de anderhalvegraadsamenleving.

Werner Schouten is voorzitter van de Jonge Klimaatbeweging.

Dit opiniestuk verscheen ook in dagblad Trouw.