Letten studenten echt zo slecht op hun spullen? Redacteur Floor Bal probeerde het uit.
Een laptop en een mobieltje. Populair onder gauwdieven en hoofddoelwit van mijn criminele activiteiten van vandaag. Om medewerkers en studenten erop te wijzen dat ze beter op hun spullen moeten passen, start de VU een speciale campagne.
Het grootste probleem, zo vertelt hoofd beveiliging Rob Pel me, is dat mensen zich veilig op de VU voelen. Zo veilig dat ze hun kamerdeur niet op slot doen als ze koffie gaan halen. Zo veilig dat studenten hun spullen rustig op hun studieplek laten liggen als ze even weg moeten. Terwijl de universiteit een openbaar gebouw is en elke crimineel overdag naar binnen kan wandelen. En dat ook doet. Alleen vorig jaar al werden er 170 diefstallen bij de beveiliging gerapporteerd.
Om te kijken of het echt zo erg is als Pel stelt, ga ik op dievenpad. Mijn regels zijn simpel. Als ik spullen onbeheerd zie liggen, maak ik een foto met mijn telefoon. Dat doe ik bepaald niet onopvallend, ik neem rustig mijn tijd om foto’s uit verschillende hoeken te nemen.
Muffe boterhammen
Ik begin bij de studieruimte op de begane grond van het hoofdgebouw. Hier zie ik, binnen een paar minuten, twee onbeheerde tassen staan. De ene is een gratis rugzakje waarin waarschijnlijk alleen muffe boterhammen 
met kaas en een paraplu zitten. De tweede, een prachtige rugtas met vogelmotief, ziet er veelbelovend uit. Openmaken doe ik niet, ik heb geen enkele behoefte om door Rob Pel en zijn bewakers opgebracht te worden. Maar gezien de desinteresse van de aanwezige studenten had ik makkelijk de tas kunnen meenemen om op een toilet de inhoud door te nemen.
In een andere studieruimte struikel ik bijna over een grote handtas die praktisch in het gangpad staat. Het was heel makkelijk geweest om die aan de kant te schuiven en even mijn hand door de inhoud te laten gaan. Niemand die het in de gaten zou hebben.
Slechte dief
Ik ben een slechte dief. Sluipen kan ik niet. Hoewel ik klein ben, kun je mij op mijn hakken drie gebouwen verderop al aan horen komen stampen. Toch kijken studenten bijna niet op als ik een studieruimte binnen marcheer, naar lege werkplekken loop en foto’s maak.
In de MediaXperience sla ik echt een grote slag. Twee laptops kan ik op de foto zetten. Er zit niemand in de buurt die oplet. Het is de vraag of het iemand opgevallen zou zijn als ik, niet-crimineel ogende dertiger, zou zijn gaan zitten en rustig de laptop in een tas had geschoven. Ongetwijfeld hebben echte criminelen hier hun trucjes voor. Op de Zuidas besteelt een in pak gestoken crimineel werknemers van grote financiële instellingen. Hij ziet er uit alsof hij in dat pand werkt, dus niemand spreekt hem aan.
Bij het Audiovisueel centrum van de Media Xperience gaat het mis. Ik maak een foto van een kast vol beamers, handig genoeg allemaal met het labeltje beamer erop, als ik door een werknemer aangesproken word. Wat ik aan het doen ben? Na mijn verklaring beaamt hij dat studenten die naast zijn kantoor aan het werk zijn, niet goed op hun spullen letten. “Ze zijn hartstikke gek.”
Op naar de bibliotheek waar ik nog een mooie leren tas en simpele rekenmachine kan meenemen. Een paar verdiepingen hoger, bij de bibliotheek van sociale wetenschappen zie ik een gsm liggen. Als ik bijna met mijn neus erop gedrukt lig (ik wil een scherpe foto maken), word ik aangesproken door de studente die aan de tafel ernaast werkt. “Het zijn de spullen van een studiegenootje, daar let ik even op.” Een goed systeem, zo blijkt. 
IJskoud stelen
Ik ben een gauwdief zonder lef. Niet alleen studenten letten slecht op hun spullen, ook medewerkers zijn vaak het slachtoffer. Een hoogleraar vertelde ooit hoe een onbekende man ijskoud zijn werkkamer inliep, de iPod van zijn collega greep en wegrende. De meeste diefstallen vinden plaats tijdens lunchtijd als het personeel even weg is, maar het niet nodig vindt om de werkkamer af te sluiten.
Eigenlijk zou ik ook wat kantoren in moeten lopen, maar nadat ik bij mijn eerste poging meteen betrapt ben, durf ik niet zo goed. Als ik over de gangen langs een werkkamer loop, gluur ik door het raampje naar binnen om te kijken of de kamer leeg is en het licht toch aan is. Een teken dat de ‘bewoner’ even weg is. Twee keer voel ik aan een deurklink. Maar als die op slot blijken, geef ik mijn experiment op.
Topscore
Al met al is mijn score, voor een stampende dief zonder lef, binnen twintig minuten bijzonder hoog. Vijftien keer kon ik rustig een foto maken zonder dat iemand iets zei. Een ervaren rover had al deze spullen kunnen stelen. Geen gek idee dus, die bewustwordingscampagne.
Letten medewerkers ook zo slecht op hun spullen (en op die van de baas)? Lees het volgende week in Advalvas.