Tijdens mijn stage huisartsgeneeskunde in Engeland loop ik een dag mee met een van de district nurses. De verpleegkundige brengt me op de hoogte over de situatie van de eerste patiënt die we bezoeken. Zij is vaak door hem voor de gek gehouden. Als we zijn huis binnenstappen, zie ik vol ongeloof de chaos. Ik heb nog nooit zo veel spullen zo dicht op elkaar gezien. Voorzichtig kies ik een stukje vloer om mijn voet te plaatsen en ik bid dat mijn dijen niet uitdijen. Deze man heeft een verzamelobsessie, een verslaving; het huis is tjok- en tjokvol met antiek en tweedehands spullen.

Onderuitgezakt ligt de man op zijn bed. Via een masker krijgt hij extra zuurstof vanwege zijn longziekte. Hij heeft al vernomen dat ik onderweg was, een Nederlandse student geneeskunde. Mijn achtergrond deel ik met die van zijn grootmoeder, en daardoor ook voor een kwart met hem. We praten hierover, ik maak een opmerking over een schilderijtje bij hem aan de muur, en hij vertelt me nog wat meer.
Ik vraag of hij nog andere klachten heeft en hij vertelt me sinds gisteravond een soort krampend gevoel op de borst te hebben. Het straalt uit naar zijn linkerarm, vertelt hij. Gisteravond heeft hij daarbij over moeten geven, maar vandaag niet meer. Vandaag was hij alleen nog misselijk.

Weet ik wel zeker of ik niet voor de gek ben gehouden, vraagt ze me

Het zweet breekt me uit, ik pak mijn stethoscoop en begin de patiënt opnieuw te onderzoeken. Hij ligt er inderdaad oncomfortabel bij. En voelt hij nou ook een beetje klam aan? Ja! Of valt mee, ik kan het even niet goed zeggen. Wanneer ik hem verder onderzoek vind ik geen afwijkingen, maar de verpleegkundige bevestigt dat zij hem er ook oncomfortabel bij vindt liggen. Opname in het ziekenhuis is uitgesloten, dat heeft de patiënt al vroeg aangegeven. En dus besluiten we bloed af te nemen om te kijken of daar tekenen zijn die aangeven dat zijn hart het zwaar heeft.

Terug in de praktijk glimlacht een van de verpleegkundigen als ze mijn verhaal aanhoort. Weet ik wel zeker of ik niet voor de gek ben gehouden, vraagt ze me. Ik begin te twijfelen, maar toch kan ik me dat niet voorstellen. Maar de resultaten die ik later die dag zie vertonen geen afwijkingen; deze patiënt heeft in ieder geval geen hartinfarct gehad. Ben ik ergens in getrapt? Twee dagen later komen drie verpleegkundigen naar me toe, ze hebben iets voor me, een cadeautje van een patiënt. “Make sure this gets to Liz”, heeft de patiënt geïnstrueerd. Hoewel ik mijzelf als Elisabeth heb voorgesteld, had de beste man blijkbaar de voorkeur voor Liz. Het schilderijtje waar de patiënt en ik het kort over hebben gehad, krijg ik in mijn hand: een afbeelding van tien naakte vrouwen van 50 jaar en ouder.