Wereldvrede, klimaatverandering en Plan S
Iedereen droomt weleens van een wereld zonder oorlog. Kinderen hebben daar een simpele oplossing voor: “Mama, als elk land geen leger meer heeft, dan kan er toch ook geen oorlog meer komen?” Helaas werkt deze kinderlogica niet, want het land dat plompverloren begint met deze strategie, zal natuurlijk het onderspit delven.
Ingewikkelder wordt het bij wereldwijde uitdagingen zoals de opwarming van de aarde. De meeste landen zien in dat we actie moet ondernemen om onze CO2-uitstoot te beperken. Maar hoe krijgen we dit voor elkaar met zoveel verschillende landen? Het meest logische is dat de vervuiler betaalt, en daarom wijzen economen naar CO2-heffing als beste optie. Maar die oplossing werkt alleen als alle landen daar aan meewerken. Stel dat Nederland als enige land een CO2-heffing invoert, dan prijzen we onszelf uit de markt omdat onze industrie veel hogere kosten heeft.
En dan is er nog de mondiale droom om wetenschappelijke bevindingen open access te publiceren. Toegegeven, het onderwerp is van beduidend minder urgentie dan wereldvrede en klimaatverandering, maar er speelt eenzelfde dilemma. Iedereen wil af van de tijdschriften die wetenschappelijke kennis achter een betaalmuur zetten. Het probleem is dat wetenschappers worden beoordeeld op publicaties in gerenommeerde tijdschriften en die hebben nu vaak een betaalmuur. Stoppen met publiceren in die tijdschrijften betekent het eind van een wetenschappelijke loopbaan.
Vreemd genoeg is dit toch precies wat Plan S voorstelt. Plan S is het plan van de Europese wetenschapsfinanciers voor een versnelde transitie naar open access. Het verplicht wetenschappers om vanaf 1 januari 2020 alleen nog maar in open-accesstijdschriften te publiceren. Geen toptijdschriften dus meer voor Europese onderzoekers, die daarmee mondiaal op een achterstand worden gezet. Ook het aantrekken van talent naar Nederland zal moeilijk worden. Ik zie de advertentie al voor me: ‘PhD position available for groundbreaking research; publication in Nature en Science not permitted.’ Nul sollicitanten dus.
Veel wetenschappers zijn zich niet bewust van de implicaties van Plan S, maar het is belangrijk om onze stem te laten horen bij NWO en de minister. Wereldvrede blijft een illusie, de klimaatdoelstellingen van Parijs waarschijnlijk al onhaalbaar, maar dit overhaaste Plan S kunnen we nog stoppen!
{ Lees de 3 reacties}
Als al onze voorouders zo hadden geredeneerd als mevr. Ellers als onwrikbaar logisch doet voorkomen, was er van evolutie niet veel terecht gekomen. Verloren posities en tactieken moet je niet lokaal beredeneren maar vanuit omgevende belangen en kosten. Inpakken en wegwezen, een sprong wagen, brengt processen in beweging die vaak meer kans op overleven bieden dan langzaam in een dodelijke omhelzing met concurrenten door het ijs zakken.
Ik zie de advertentie al voor me: ‘PhD position available for groundbreaking research; publication in Nature en Science not permitted.’ Nul sollicitanten dus.
----------
It has clearly been a while since you have been on the academic job market.
If Dutch research funded by NWO or the EU cannot publish in journals with high APC costs (of which includes Nature-Springer and AAAS who publish Nature and Science respectively) apparently Dutch research institutions will no longer be able to attract talent. It is quite a bold leap to make such a claim, the Netherlands punches above its weight on the international stage with many research institutions within the global top 150 ranking. PhDs are also treated like employees giving them generous salary and benefits, unlike most nations where they are treated like students. As someone who has worked in more than one country, I have seen students struggling to exist whilst working on their PhD. I cannot speak for everyone who came to the Netherlands for research purposes, but I distinctly remember coming for the scientific aspects on offer. All of these points are included in job adverts posted by the VU, I assume those pros will outweigh any cons.
Let’s not forget that publishing in high impact journals is notoriously difficult because of their high rejection rate and as one recent study has shown a preferential bias toward young researchers with previous high impact authors as coauthors. This has created a culture, to the benefit of publishers and the detriment of science, where researchers are willing to pay thousands that could go toward young researchers/research to publish in “brand name” journals. The idea that researchers are failures, or their career will be over, for not getting a Nature/Science paper goes along way to adding to the stress that young researchers with short contracts have to endure. Researchers with permanent contracts should be helping to change the system not throwing up roadblocks to progress. The author says world peace and solving climate change are either illusionary and unachievable, I hope she is wrong but maybe because those in positions of power are unwilling to force the change. The ranking of researchers by research for jobs has already been condoned (in Nature and Science no less) by those whose research fields include scientific ranking. Perhaps it time for those in positions of power to help change academia for the better?
Reageren?
Houd je bij het onderwerp, en toon respect: commerciële uitingen, smaad, schelden en discrimineren zijn niet toegestaan. De redactie gaat niet in discussie over verwijderde reacties.