Gisteravond at mijn patiënt een visschotel. Een graatje is ergens blijven steken en vroeg in de ochtend bezoekt ze de huisarts. Aldaar krijgt zij een verwijzing naar de maag-darm-leverarts. “Moet u niet in mijn mond kijken?” vraagt patiënt aan de huisarts. De huisarts begrijpt haar vraag, maar benadrukt dat zij met dit probleem bij de maag-darm-leverartsen goed terecht kan. Daar krijgt patiënt een endoscopie waarbij er met een cameraatje via de keel naar de slokdarm wordt gekeken. Het graatje is nergens te bekennen en dus wordt er een vervolgafspraak gemaakt voor over twee weken.

Heeft ze hier de hele dag voor in het ziekenhuis gezeten?

Tevens sturen ze deze patiënt door naar de keel-neus-oorarts op de afdeling waar ik nu als coassistent rondloop. Het is ondertussen half 6 en zij is de laatste patiënt van de dag. Ik vraag haar wat dingetjes die ik altijd vraag: “Rookt u, drinkt u alcohol, welke medicijnen gebruikt u?” Maar natuurlijk ook: “Wat voor vis heeft u gister gegeten, waar heeft u precies last van?” Ze vertelt me last te hebben van de visgraat. Ik knik dat ik het begrijp en ik realiseer me dat ik een suffe vraag heb gesteld. Bij het uitvoeren van het lichamelijk onderzoek weet ik dat ik volledig moet zijn, maar ik twijfel: ga ik in de oren van deze patiënt kijken?
Ik besluit deze keer te beginnen bij haar mond en af te wijken van wat er bij mij wordt ingestampt. Met een hoofdzaklamp op en een spatel in mijn hand begin ik mijn onderzoek. Ze opent haar mond en daar zie ik ’m, de visgraat. Hij heeft de grootte van een doorsnee graat, maar is ook weer niet heel groot, en hij bungelt als een omgekeerde kapstok de keel in. Niet te missen, en mijn patiënt en ik kijken elkaar beduusd aan.

Heeft ze hier de hele dag voor in het ziekenhuis gezeten? De graat is zo goed zichtbaar én binnen handbereik dat mijn handjes jeuken haar te verlossen van het ribbetje van een oceaandier. Maar nee, eerst moet ik naar mijn supervisor. Zij heeft die middag het spoedsein, dus wordt continu gebeld door huisartsen. Ondertussen ziet zij haar eigen patiënten en ik sta in haar kamer te wachten. Een half uur later draag ik mijn patiënt over. Ze wordt binnengeroepen en dan, 24 uur na de vismaaltijd, wordt eindelijk door mijn supervisor die verdraaide visgraat uit haar keel verwijderd.