Michiel, mijn oude huisgenoot, heeft met zeven vrienden een boot gekocht die voor anker ligt aan de Da Costakade. Al de hele zomer willen we ermee varen, maar elke keer loopt de planning mis. Na heel wat datumprikkers varen we vandaag eindelijk door de grachten. Michiel zit aan het roer en vertelt dat hij al een maand geen jonko heeft gerookt. We feliciteren hem van harte. Ondertussen schuift hij zijn biertje subtiel achter zijn voeten om het voor een langsvarende politieboot te verbergen.
“We mogen ook helemaal niets meer van Femke”, zegt hij, “toch amigos?”

Wanneer we een tunnel doorgaan moeten we voorrang verlenen aan een rondvaartboot, die hier hordes toeristen door de grachten vervoert. We liggen een paar minuten stil. Terwijl we wachten kijk ik naar twee ongeïnteresseerde pubers uit de Emiraten die door hun ouders in het vaartuig zijn gesleurd. Onderuitgezakt zitten ze op hun telefoons. De tourgids houdt ondertussen een praatje in zijn beste steenkolenengels: “Yes, so on your right you see a blauwe boot where Bono from U2 slept once. I slept there too a couple of times, so now it’s worth a lot of money, you understand? No? Haha!”

Niemand lacht mee, de tourgids begrijpt de hint en praat snel verder over het Hardrock-café dat hier een paar jaar geleden aan de waterkant is gepleurd. Toeristen zijn lastig publiek, ook als ze niet dronken of stoned zijn.

Toeristen zijn lastig publiek, ook als ze niet dronken of stoned zijn

Op onze boot - waar inmiddels een halve AH-boodschappentas Grolsch en een fles Pisang Ambon in het luchtledige zijn verdwenen - gaat het gesprek al snel over toeristen. Een paar jongens dwepen al de hele zomer met Grand Hotel Europa, de roman van Ilja Leonard Pfeijffer, en delen zijn mening dat Amsterdam een lelijk pretpark is geworden voor toeristen, die elk jaargetijde de stad overspoelen met hun kaki kniebroeken en selfiesticks. Tijdens de pandemie was het even rustig, maar zo te zien draait de industrie weer op volle toeren.

Tijdens het varen beginnen we te filosoferen over een verbod op toeristen en hoe we dat juridisch rond kunnen krijgen. De maatregelen die we overwegen worden steeds extremer: vliegtickets onbetaalbaar maken? Een travel ban voor Britten, Amerikanen en Chinezen? Een pijpbom naar een Nutella-winkel gooien en op Twitter de aanslag opeisen?

Een pijpbom naar een Nutella-winkel gooien en op Twitter de aanslag opeisen?

Dan zijn we voorbij het Disneyland-gedeelte van Amsterdam en komen uit op de Amstel. Hier is er ruimte. We praten niet meer over toerisme, maar over de relatieperikelen van een jongen die het gaat uitmaken met zijn vriendin. Michiel zit aan het roer en stuurt de boot naar een aanlegsteiger voor Amsterdam Centraal. Ik moet een trein pakken. Voordat ik het station binnenloop kijk ik nog even om. In het bootje schreeuwen ze naar elkaar over het verschil tussen paalsteken en mastworpen. Michiel loopt waggelend naar een piskrul en maakt ondertussen zijn riem los. Ik bekijk ze even met de ogen van een toevallige voorbijganger en kom tot de conclusie dat ik ook zou denken dat het irritante toeristen zijn.

ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN