‘Sunrise, sunrise, looks like morning in your eyes…’ Ik draai mijn hoofd naar het voor mij welbekende melodietje en gluur door de spleetjes van mijn samengeknepen ogen. De felle zon straalt dwars door mijn rolgordijn heen - de keuze voor een wit gordijn voor een raam zo breed als de hele muur was niet mijn beste beslissing ooit. Mijn linkerhand reikt naar het geluid. Waar is dat ding? Met een zucht en lichte kreun til ik mijn hoofd van het kussen en duw mijzelf omhoog. Het scherm van mijn iPhone licht op vanaf de vensterbank. Mijn vinger gaat naar de zwarte stopknop. Stilte. Ik wrijf in mijn ogen. Dan lijkt het alsof iemand de startknop van mijn hersenen heeft ingedrukt. Het is vandaag zaterdag. Dé zaterdag. Mijn mondhoeken glijden direct omhoog. Het is lang geleden dat ik met zoveel extase mijn bed uit sprong.

Veel te hyper en niet wetend wat ik met de komende 90 minuten aan moet

Ik pak een oversized T-shirt van de onder kleding bedolven stoel en verplaats me naar de keuken. ‘’Hey Siri, zet muziek aan’’. Een paar tellen later dreunt mijn favoriete afspeellijst door de speakers van mijn geliefde JBL-box. Neuriënd trek ik de keukenkastjes open en verzamel alle benodigdheden voor mijn favoriete ontbijt: banaan-havemoutpannenkoekjes met kaneel en honing. Zo’n twintig minuten later plof ik neer op de bank. Het gebakken-kaneelaroma heeft zich inmiddels verspreid door het hele huis. Tevreden over mijn eigen bakkunsten werk ik de maaltijd naar binnen. Ondertussen scrol ik door de meldingen op mijn mobiel. Celine: ‘OMG, zo veel zin in vandaag. Weet jij al wat je aandoet???’ Ik laat haar weten, gevolgd door een feestelijk gifje, dat ik gister een leuk jurkje heb gescoord in de Negen Straatjes. ‘Ik stuur zo een foto!!’

Ik loop terug naar de keuken, zet het Nespresso-apparaat aan en giet wat havermelk in de melkopschuimer. Met de JBL-box onder mijn arm en zippend aan mijn favoriete koffiemok loop ik terug naar mijn slaapkamer. Ik hijs me in mijn splinternieuwe jurkje, een strak, bordeauxrood velvet-stofje met spaghettibandjes. Ik hang zilveren ringen in mijn oren en pak mijn make-upkwasten erbij. Na wat gepruts met het laatste lijntje eyeliner kijk ik tevreden naar mezelf in de spiegel. Ik stuur een selfie in de ‘Girlsss’-appgroep. Mijn ogen glijden naar de tijd linksboven in mijn beeldscherm. Half 11. Nog 1,5 uur.

Veel te hyper en niet wetend wat ik met de komende 90 minuten aan moet, pak ik mijn spijkerjasje van de kapstok en loop ik het trappenhuis door naar de voordeur. Ik zet mijn zonnebril op en adem de frisse lucht in. Vandaag kon niet mooier zijn. Ik wandel langs de volle, gezellige terrassen in Oud-West. Mensen hebben een arm om elkaar heen geslagen. Gezichten glunderen en kijken zorgeloos. Twee bejaarden lopen hand in hand. De stad leeft.

Wat heb je ook alweer allemaal nodig voor een festival?

Ik steek mijn sleutel in het slot en ren naar boven. Vlug pak ik mijn tasje. Wat heb je ook alweer allemaal nodig voor een festival? Ik check nog een keer de spiegel, klok een glas water achterover en ren weer naar beneden. Ik pak mijn rode Swapfiets uit het rek. Al fietsend wring ik mijn AirPods in mijn oren. Tien minuten later kom ik aan bij het pondje naar Noord. ‘Jas!’- ik zie een groepje meiden in de verte enthousiast zwaaien.

Vier lange rijen, een fortuin aan munten en een bezoekje aan een vieze Dixi later, sta ik omringd door duizenden mensen dansend met mijn voeten in het gras en een biertje in mijn hand te joelen naar de DJ-booth. Wat heb ik dit gemist.

Jasmijn Binnerts pre-masterstudent Schrijven & Vertalen