En als je blijft creperen, kun je altijd nog amputeren.
De zomer staat weer voor de deur, en daarmee de vakantie. Zelf ben ik net op vakantie geweest. Bestemming: Brazilië. Het land van het carnaval, waar ik als zuiderling natuurlijk helemaal mijn ei kwijt kan. Ik kan je vertellen, het was een waanzinnige vakantie, een regelrecht avontuur: lieve Braziliaanse families, kapotte autobanden, de mooiste zonsondergangen, kwallensteken, gaten in de weg waar onze auto in verdween, caipirinha’s in alle smaken en… Lorenzo.

Hij heeft je bij je poot, maar gelukkig gaat-ie ook weer dood.
Ik ontmoette Lorenzo op het strand, tegen het eind van mijn vakantie. Het was een prachtige zonnige dag en ik lag lekker in bikini, met mijn voetjes in het zand, op het strand. Er liepen zwerfkatten rond en mensen die nootjes en kokoswater verkochten. Lorenzo was stil, ik had hem niet opgemerkt. Hij was zo stil dat ik er pas dagen later achter kwam dat hij mij wél had gezien. Gelukkig was hij hardnekkig, bleef hij maar kriebelen en eindelijk, na twee lange weken zwichtte ik voor zijn avances en maakten we eindelijk kennis met elkaar, in real life.

Ja Lorenzo is wel leuk, alleen jammer van die jeuk. Om acht uur stap ik het inloopspreekuur binnen en neem ik plaats op de bank. Er zijn drie wachtenden voor me en na veertig minuten ben ik aan de beurt. De dokter is een beetje gehaast, want er kwamen nogal wat mensen na mij de wachtkamer binnen. Ik val dus meteen met de deur in huis en trek mijn schoen uit. Ze kijkt naar mijn teen en haar gezicht klaart op. Ze vraagt: “Ben je recent in een tropisch land geweest?” “Ja”, antwoord ik, “in Brazilië!” “Even googlen”, zegt ze. Ze gaat achter haar computer zitten en in no time heeft ze niet één, maar wel 236.000 foto’s gevonden. Je raadt het al, op al die plaatjes staat míjn Lorenzo! Zijn schuilnaam: A. Braziliense. Blijkbaar was ik niet de enige op wie hij een oogje had.
Met een larve in je teen, ben je nooit alleen.