Er kriebelt iets. Schurft is met een opmars bezig. De huidaandoening is onder jongeren zowat besmettelijker dan BeReal, niet in de laatste plaats in mijn eigen omgeving. Kortom, mijn handen jeuken om hier een stukje over te schrijven.

Een jaar geleden plaatste ik schurft nog in hetzelfde rijtje als de pest, tyfus en tering; Middeleeuwse ziekten die tegenwoordig alleen nog als krachtterm rondgaan. Inmiddels weet ik wel beter. Als Uilenstede-bewoner heb ik meermaals een appje ontvangen waarin een huisgenoot opbiechtte last te hebben van rode bultjes, al dan niet ondersteund met onsmakelijk beeldmateriaal.
Het gevolg was een via whatsapp gevoerde huisvergadering die me nogal doet denken aan het coronatijdperk. Doodnormale mensen die elkaar plotseling proberen af te troeven met hun medische kennis over behandelingsmethoden en besmettingskansen. Winnaar is degene die de adviezen van de GGD het best heeft gelezen, of dermate logisch klinkt dat-ie op zijn minst die indruk wekt.

Inmiddels wordt er niet meer gediscussieerd, heel het huis volgt als vanzelfsprekend de kuur

Over de GGD gesproken. Amsterdam hangt vol posters met daarop: ‘Schurfthekel aan jeuk? Laat je testen.’ Dat vind ik een goedgekozen slogan, al is het maar omdat die werkt als een soort roze olifant. Ik weet niet of ik de enige ben, maar altijd als ik het woord ‘jeuk’ lees, krijg ik precies op dat moment ook ergens jeuk. Een betere waarschuwingscampagne is er niet lijkt me.

Een schurftgeval is in zekere zin een solidariteitstest voor studentenhuizen. Allereerst behelst de ontsmettingsprocedure alles wat de gemiddelde student normaliter probeert te beperken tot een hygiënisch minimum: je bed verschonen, kleding wassen, stofzuigen, en dat bij voorkeur meerdere keren. Daarnaast dient elke inwonende alles - en dan bedoelt de GGD ook echt álles - van kin tot teen in te smeren met antischurftzalf. Met flinke tegenzin kwamen we in de groepschat tot de conclusie dat we allemaal de kuur maar moesten volgen.

Het is dan ook niet verbazingwekkend dat sommige studenten liever de waarschijnlijkheid van een besmetting in twijfel trekken dan dat ze zichzelf marineren in een branderig zalfje. Maar laten dat nou net de arme stakkers zijn die een paar weken later zelf nauwelijks kunnen slapen door de jeuk.
Onlangs verscheen opnieuw het welbekende appje in de groepschat. Inmiddels wordt er niet meer gediscussieerd, heel het huis volgt als vanzelfsprekend de kuur. De file voor de wasmachine is lang en de bank voor de tv verboden terrein. Tuurlijk, leuk is anders, maar het alternatief is nog veel erger. Ik krijg al jeuk bij het idee.

 ILLUSTRATIE: DIDO DRACHMAN