Mijn vriendin en ik (4 jaar samen, beiden 24 jaar), overwegen om te gaan samenwonen na ons afstuderen. We kwamen zo tot een gesprek over wat we in de toekomst willen. Zij wil waarschijnlijk geen kinderen, ik waarschijnlijk wel, maar dan over een jaar of tien. We vinden het erg lastig om hierover te praten. Wat is jouw advies?

Allereerst wat goed dat jullie dit samen besproken hebben. Jullie staan aan de vooravond van de volgende stap in jullie relatie. Mooi te horen dat jullie tijd hebben genomen elkaar te spreken over gezamenlijke en individuele toekomstwensen. Als het goed is, kies je een partner die naast overeenkomsten ook verschillen heeft. Daardoor kun je elkaar spiegelen en ook groeien samen. Met die groei ontstaan er ook dilemma’s en conflicten waarvan je van tevoren niet altijd kunt weten wat de uitkomst zal zijn en dat is spannend. Bij kleine verschillen in wensen binnen een relatie, zoals het kiezen van een merk auto, is een compromis een optie. Er zijn echter ook dingen waar een compromis niet mogelijk is, bijvoorbeeld emigreren, polygamie en dus ook een kinderwens. Al deze dingen kun je namelijk niet ‘een beetje’ doen. Dat betekent dat er één water bij de wijn doet of dat je uit elkaar gaat. Die laatste optie is pijnlijk en dat maakt het wellicht lastig bespreekbaar, klopt dat? 

Vermijden om te vertellen wat je werkelijk voelt, staat contact in de weg

Je bent in de fase waarbij je samen iets wilt gaan opbouwen. Het is niet heel romantisch om juist nu te bespreken dat er dingen zouden kunnen zijn die een mogelijke breuk zouden kunnen veroorzaken. Tegelijk staat het vermijden om te laten weten wat je werkelijk voelt, contact in de weg, en kan dat leiden tot negatieve gevoelens. Maar als je je jezelf mag zijn bij de ander en je gevoelens en gedachten bestaansrecht hebben, leidt dat juist tot verbinding, compassie en begrip. Vertel dus aan elkaar waar je bang voor bent en waarom. Rosenberg heeft daar een methode voor ontwikkeld genaamd ‘geweldloze communicatie’ die veelal wordt ingezet bij dilemma’s en conflicthantering. In zijn gespreksmodel luisteren gesprekspartners in vier stappen heel goed naar elkaar: hun waarneming, gevoel, behoefte en verzoek. Het is idee is niet dat ze er samen per se uitkomen, maar dat ze zich kunnen inleven in de ander. Vanuit dat contact met elkaar kun je beter een beslissing nemen in dit soort gevallen. Belangrijk om te melden is dat een kinderwens een persoonlijke beslissing is en dat er daarom geen goede of foute beslissing is. Dat maakt de nadelige kanten van waar het uiteindelijk op uitdraait beter verdraagbaar. Je hebt gedaan wat je kunt, de rest is buiten je invloed en moet je accepteren. Bij jullie ligt het moment van beslissen overigens nog ver in de toekomst en in de tussentijd kan er nog een hoop veranderen. Ga dus vooral door met het diep te luisteren naar elkaar en vraag goed door naar gedachten wensen en gevoelens. Mocht je er samen niet uitkomen tegen die tijd kun je altijd de hulp inschakelen van een relatietherapeut om jullie daarbij te begeleiden.

> Heb je ook een vraag voor VU-psycholoog Leonore de Wit? Mail naar kopzorgen.advalvas@vu.nl. Je blijft anoniem.