Het is al een tijdje in om de straat op te gaan. In Frankrijk blijft de gelehesjesbeweging actievoeren. Voor de negentiende zaterdag op een rij uiten burgers hun onvrede over het sociaal beleid van de regering. Tegelijk demonstreren in Duitsland, Zwitserland, Canada, Australië, Zweden, België en Nederland jongeren massaal voor een beter klimaatbeleid. Zo kwamen in Brussel 70.000 jongeren bijeen voor meer en betere milieumaatregelen. Op hun wangen staat ‘Red de planeet’ en ze houden protestborden omhoog met teksten als ‘Eat pussy, not cows’. De protesten roepen herinneringen op aan de demonstraties aan het begin van de jaren tachtig. In 1983 protesteerden op het Haagse Malieveld 550.000 burgers tegen de plaatsing van nieuwe kernwapens.

Demonstreren heeft in Nederland een slechte pers. Demonstranten zouden radicale randfiguren zijn die hun beroep ervan maken om op alles tegen te zijn. Kijk naar de zwartgeklede anarchisten die molotovcocktails gooien naar de politie in hun strijd tegen de uitwassen van het kapitalisme. Ook is demonstreren een manier om niet mee te doen aan de normale maatschappij. Zo meent De Telegraaf dat het klimaat vooral een excuus is om niet naar school te gaan. Daarom: ‘klimaatspijbelaars’. Bovendien heeft demonsteren geen nut. Denk aan de Occupy-beweging die wereldwijd honderdduizenden personen de straat op bracht voor meer sociale en economische gelijkheid. Helaas was het onduidelijk wat die beweging zonder leiders concreet eiste. En zonder woordvoerders en eisenpakket bereik je niks, zo luidt de algemene opinie.

Hoog tijd om deze clichés bij stellen. De gemiddelde boze burger is geen radicaal voor wie met stenen gooien een nationale sport is. Demonstreren is ook geen verloren zaak, iets wat zonder resultaat blijft. Door te demonstreren komen personen samen in de publieke ruimte. Dit moment van samenkomen wordt vaak onderschat. Maar dit is het moment waarop demonstranten hun problemen onder woorden brengen als een kwestie van algemeen belang dat brede lagen van de bevolking aanspreekt.

Hoe verschillend de gele hesjes en de ‘klimaatspijbelaars’ (klimaatkinderen is een mooier woord) ook lijken, zij voeren allemaal strijd voor een leefbaar leven. Voor nu en toekomstige generaties. Daarmee maken ze een begin met een nieuwe politiek van gemeenschappelijkheid. Daarom verdienen deze actievoerders onze steun.