Een tijd geleden werd ik door een lieve organisatie gevraagd om als ‘expert binnen mijn vakgebied’ een presentatie over professionalisering te geven aan studenten in dezelfde sector. Grappig hoe dat gaat, door werkelijk niets anders dan tijd ben ik van ‘jong talent’ en ‘o, is dat de stagiaire?’ naar ‘expert binnen mijn vakgebied’ gegaan. Toen ik van de schrik bekomen was, mailde ik terug dat ik in principe best interesse had, maar dat ik wel benieuwd was naar de fee voor deze presentatie. De lieve organisatie mailde terug dat ze helaas een beperkt budget had, maar dat ze zouden kijken wat mogelijk was.

Misschien lees je bovenstaande alinea en denk je: wow, zij lijkt echt een expert binnen haar vakgebied, maar vragen om (meer) geld vind ik hartstikke moeilijk. Niet omdat ik een vrouw ben, hoewel vast ook, maar omdat ik in een sector werkzaam ben waar iedereen steevast probeert elkaar zo min mogelijk te betalen. Dat doen we door nooit meteen een bedrag te noemen, door telkens te laten vallen hoe weinig geld er is, door het woord ‘vriendendienst’ veel te gebruiken en door elkaar het idee te geven dat men in onze sector, ik heb het trouwens over de creatieve sector, werkt omdat onze passie er ligt.

Ik vind, denk ik, niets zo stom als met geld bezig zijn. Maar omdat ik twee facturen niet op tijd krijg uitbetaald, zit ik een tijdje zonder geld en moet ik wel over geld nadenken. Schoorvoetend vraag ik mijn ouders om een lening. Mijn vader houdt niet van geld uitlenen, hij maakt het me tongklakkend over en stuurt iedere dag een whatsapp-bericht waarin hij vraagt of ik mijn geld al heb. Wanneer kunnen we het terug verwachten? Maak je een financieel plan? Geef niets uit wat je niet hebt! Van welk geld heb je die tattoo betaald?

De lieve organisatie mailt een piepklein bedrag terug dat ze hebben kunnen lospeuteren voor mijn bijdrage, inc. btw. Het is weinig, schrijven ze, maar er zijn wel lekkere broodjes [smiley].

Ik heb een vriend die als fotograaf ontzettend succesvol is. Hij wordt naar Berlijn en Parijs gevlogen voor grote campagnes, bekende merken betalen meer dan tienduizend euro voor fotoreportages van zijn naam, artiesten willen hem mee op tournee. Hij zegt altijd: neem jezelf extreem serieus als het op werken aankomt. Hij zegt ook: vraag meer geld dan je denkt te kunnen krijgen, doe alleen aan liefdadigheid als het daadwerkelijk liefdadigheid betreft en het feit dat ergens lunch is, is nooit - maar dan ook nooit - een reden om ondanks slechte betaling wel te komen.

Een opdrachtgever bij wie ik al jaren in verkapt dienstverband ben zegt: Ik kan alleen een nulurencontract aanbieden.

Een vriend zit huilend op de bank, voor hem op tafel een stapel aangebroken aanmaningen. I can’t pay, zegt hij, I can’t pay, I can’t pay. 

Een professor vraagt: “Of denken jullie dat deze studie helpt om een baan te vinden?”

Iemand op het terras zegt: “Ik ga dat gewoon een paar jaar doen, even flink corporate cashen, en dan weer kunst maken.”

Een schrijver zegt: “Je bent het collega’s ook verplicht niet voor een bodemprijs te werken. We moeten samen deze sector verbeteren.”

‘Heb je je geld al?’ schrijft mijn vader, ‘word je de volgende keer wel op tijd betaald?’

Ik mail de lieve organisatie terug dat ik voor het genoemde bedrag helaas geen presentatie van twintig minuten kan komen geven. Ik denk, maar schrijf niet: lees mijn column later maar, daar vind je mijn tips&tricks.