Nog een week en dan krijgen mijn cogroep en ik ter afsluiting twee mondelinge examens. We hebben inmiddels een jaar coschappen erop zitten en kachelen in ons treintje door. Die examens zijn er om vast te stellen of we deze periode genoeg kennis hebben opgedaan. We werken allen op de psychiatrische afdeling, ik op de afdeling met oudere patiënten. 

Een patiënt is jarig. Zij vertelt mij gebakjes te hebben gekocht. Een aantal weken is ze hier opgenomen omdat ze toenemend paranoïde werd. Zij dacht namelijk dat ze werd achtervolgd en bleef daarom de afgelopen maanden voornamelijk binnen in haar meer en meer verwaarloosde huis. Door de therapie en de medicatie gaat het nu beter met haar; ze scharrelt over de afdeling, ze is in haar hum. 

We babbelen op de gang, zij is wat onhandig in de communicatie óf ik ben deze keer afwezig. Ik wil focussen, maar mijn gedachten gaan naar de taken die ik moet afronden: bloedprikken, een hartfilmpje maken, een psychiatrisch verslag van een gesprek uitschrijven. Belangrijker is dat ik dit alles gauw wil afronden, zodat ik nog wat tijd overhoud voor de voorbereiding van mijn examens.

Hangt mijn aperte tafelhijsidee soms samen met de examenstress?  

Ik loop naar het lab aan de andere kant van het gebouw en steek onderweg mijn hoofd de woonkamer van de afdeling in. Een aantal patiënten speelt rummikub, anderen kijken naar darten op tv. Bij het lab kom ik een collega-coassistent tegen. Hij vertelt over zijn stress voor de mondelingen en het gebrek aan studietijd. Shit! Ik moet nu ook aan de slag! 

Terwijl ik mijn weg naar de samenvattingen probeer te vinden, attendeert de jarige mij op het eten van haar gebakjes. Mijn eerste gedachte is: hup, de tafel op met die lieve dame en met z’n allen voor haar zingen! Maar "een paranoïde patiënt op een tafel zetten om vervolgens lang-zal-ze-leven in haar oren te blèren is een zeer matig plan", wordt mij later toegelicht.

Eindstand: ik eet dus achter mijn computer een heerlijke appeltaart uit een speciaalzaak, terwijl ik me verdiep in de werking van antipsychotica. Wat me afleidt is de vraag of mijn aperte tafelhijsidee samenhangt met examenstress.
Wellicht is dat cijferloze regime bij de VU toch zo’n slecht idee nog niet.