We slaan linksaf een volgende gang van het ziekenhuis in. Ik hobbel achter mijn supervisor aan. Hij loopt snel en wat ons op dat moment vooral onderscheidt is het feit dat hij weet waar hij heen moet en ik geen idee heb. Ik probeer daarom zo lichtvoetig mogelijk te blijven zodat elke bocht die hij neemt of deur die hij ingaat, daar zonder al te veel onhandigheid geruisloos achteraan te glippen. “Ga door”, draagt hij me op. Hij doelt niet op mijn looptempo. Het betreft het eindbeoordelingsgesprek van mijn coschap chirurgie dat we al wandelend door het gangstelsel van het ziekenhuis aan het voeren zijn. 

Aan het begin van het gesprek, toen we allebei nog gewoon op een stoel met vier poten zaten, vertelde hij mij een hoog cijfer voor mijn stageperiode te willen geven. Maar voordat hij mij een goede beoordeling geeft, moet ik hem vertellen waarom ik zelf zou vinden dat ik een hoog cijfer verdien. 

‘Afleidende informatie, jongedame, nu kan ik me alleen nog maar focussen op je fouten’

Terwijl mijn hoofd aan het ploeteren is en ik erachter probeer te komen hoe ik bescheiden kan blijven en tegelijkertijd hem kan overtuigen van mijn waarde, worden we opgeroepen: mijn supervisor wordt gevraagd te komen kijken bij een coloscopie. Dit is een onderzoek waarbij ze met een cameraatje de anus ingaan voor een inwendig onderzoek van de dikke darm. We staan op en al hollend vertel ik hem dat ik weet dat ik ook fouten heb gemaakt tijdens mijn stage, maar dat dat juist heeft gemaakt dat ik nog meer heb geleerd. “Afleidende informatie, jongedame, nu kan ik me alleen nog maar focussen op je fouten!”

We lopen de kamer in waar het kijkonderzoek plaatsvindt. De patiënt ligt met haar billen naar ons toe. Ze is bij kennis, maar ligt met haar gezicht naar de muur en heeft contact met de verpleegkundige die ernaast staat. Ik kijk naar de camera die haar anus ingaat.
“Ga door, jongedame!” zegt mijn supervisor op de terugweg. Ik moet mijn betoog hervatten vanaf het begin en niet nogmaals mijn gemaakte fouten benoemen. Ik begin opnieuw, nu hoef ik mij in ieder geval alleen op mijn lichtvoetigheid te focussen en heb ik tijdens het kijken naar de billen van de patiënt mijn argumentatie op een rijtje kunnen zetten. Het combineren van het praten over mijn kundigheid met het volgen van de alledaagse medische bezigheden van mijn supervisor, voelt niet als mijn specialiteit en vertwijfeld loopt het gesprek ten einde en verlaat ik het ziekenhuis.
Daarnaast betwijfel ik of ik deze vaardigheid ooit nog in de toekomst toe zal moeten passen. Maar als ik thuiskom en online mijn beoordeling lees, was dit het gesprek meer dan waard.