In de Thalys naar Parijs zei een vriend dat hij had besloten de komende tijd zonder smartphone te leven. Hij wilde een analoge ervaring van de schrijfresidentie waarnaar we op weg waren, hoewel hij nog niet precies wist waarom. Een andere vriend, die net achter de vriend zonder smartphone zat, zei meteen, op een toon alsof hij een spannende wedstrijd van commentaar voorzag: “Oooo, dat wordt véél emotional labor voor een vrouw in jouw omgeving.”

Ik keek om me heen en zag wel vrouwen die ook met ons meereisden, maar ik wist toch meteen dat ík die vrouw ging zijn. Waar leid je zoiets aan af? Geen idee. Als ik mezelf in één woord zou omschrijven, zou het zeker niet ‘verzorgend’ of ‘faciliterend’ zijn. Wanneer vrienden bij mij thuis langskomen, bied ik ze niet eens iets te drinken aan.

Het zal eerder iets uit mijn gepest verleden zijn. Ik krijg zo’n buikpijn van het idee dat iemand zich buitengesloten voelt dat ik er altijd alles aan doe om iedereen erbij te betrekken. 

Er is overigens best wat onenigheid over wat emotional labor precies betekent. Bedenker van de term, de socioloog Arlie Hochschild, omschrijft het als: ‘to induce or suppress feeling in order to sustain the outward countenance that produces the proper state of mind in others’. Hochschild illustreert de term aan de hand van veelal faciliterende beroepen als steward(ess), verpleger, serveerder. Beroepen waar je je gevoelens als het ware ‘managet’ om een bepaald doel te bereiken. Beroepen waar je met een glimlach zegt dat de vlucht vertraagd is, de dagschotel op.

Ik drink met een andere resident koffie als de vriend sms’t. Hij is op zoek gegaan naar een of andere nicheboekwinkel en is nu verdwaald in een arrondissement dat een andere resident eerder omschreef als ‘totale horror’.

‘Kun jij (snel!!) online kijken of die winkel nu misschien ergens anders zit?’ sms’t hij, ‘SOS!’

Ik weet niet eens of ik nog zoiets als sms-tegoed heb, dus ik zoek op internet het nieuwe adres van de boekwinkel op en bel de vriend. Ik leg hem uit waar de boekwinkel zit en welke metrostop hij het best kan nemen. “Zullen we zo lunchen?” vraagt hij.
“Oké”, zeg ik.
“Moet je wel naar mij komen, want ik heb geen idee hoe ik bij jou moet komen. Zie ik je over een half uur hier?”

Er zijn ook wetenschappers en opiniemakers die de term door de jaren heen breder zijn gaan interpreteren.

Zij zien de glimlach eerder metaforisch. Emotional labor, vinden zij, is ook: de verjaardagen van collega’s onthouden, het draaiend houden van het huishouden, de verwachting altijd warm&begripvol te zijn, ervoor zorgen dat iedereen zich welkom voelt en/of van alle plannen weet.

Er is een groepsapp waar elke dag meer dan 100 berichten verschijnen. Berichten waarin we afspreken wie er de stad in gaat, wie waar gaat eten, wie op zoek gaat naar water om in te zwemmen. Elke dag sms’t de vriend mij of ik weet wat de plannen zijn.

Als ik weer thuis ben, heb ik een e-mail van de vriend. Of ik de gemaakte foto’s die in de groepsapp staan misschien aan hem kan doorsturen per mail. Dat zijn meer dan 800 foto’s, denk ik. ‘Zou zooo fijn zijn’, mailt hij.

Mijn geliefde vraagt hoe de residentie was.
“Vermoeiend”, zeg ik en ik schenk mezelf iets te drinken in.