Een onsamenhangend gebrabbel komt uit een kamer op de spoedeisende hulp. Ik loop naar binnen om deze patiënt te onderzoeken en tref een onrustige man die uit zijn bed probeert te klimmen maar hiervoor te weinig kracht en coördinatie heeft. Ik vraag hem naar de datum van vandaag waarop hij reageert: “English.” Mijn gesprek vervolg ik in het Engels, maar de patiënt is zo verward dat het moeilijk is zijn aandacht te trekken, en vervolgens vast te houden.
Door een epileptische aanval heeft hij zijn urine en ontlasting laten lopen. Het is onbekend hoelang hij al op de grond lag toen hij thuis werd gevonden. De neuroloog komt binnen en ziet hoe ik tevergeefs vragen blijf stellen en neurologische testjes uitvoer om een vollediger beeld te krijgen. Ook de zus van de patiënt komt binnen. Zij vertelt me dat haar broer Nederlands is, waarop de neuroloog mij vraagt waarom ik het gesprek in het Engels voer. Meneer de Lange bedenk ik me, dat had ik ook wel kunnen verzinnen.

Ik realiseer me hoe moeilijk het is voor mensen met een kwetsbaar brein om mee te blijven draaien

De intense en langdurige eenzaamheid van patiënten is tijdens mijn coschap Neurologie voelbaar. Ik realiseer me hoe moeilijk het is voor mensen met een kwetsbaar brein om mee te blijven draaien in het leven dat voor de meesten om hen heen altijd maar doorraast. Een hersenbloeding of -infarct kan zorgen voor een slechte prikkelverwerking en leiden tot gebrekkige aandacht of begrip. Soms ondergaan patiënten zelfs een gedragsverandering.

Later die week neem ik een patiënt op wegens een operatie van het brein die zij zal ondergaan. Jaren geleden heeft zij een klein herseninfarct gehad, en nu is een hersentumor geconstateerd in een gebied dat verantwoordelijk is voor het begrip van taal. Ik vraag haar tijdens de anamnese of zij vindt dat haar spraak is veranderd. “Ik zou het niet weten meisje, zo vaak spreek ik geen mensen.” Na de diagnose hersentumor heeft zij dit nagevraagd bij haar buurvrouw, maar die kon het niet echt zeggen.
Het gesprek dat ik met haar voer moet ik vaak onderbreken; mijn patiënt blijkt een niet te stoppen waterval aan eenzame verhalen.