Job Prins, vierdejaars communicatiewetenschap, op uitwisseling in Bologna, Italië 

Communicatiestudent Job Prins wilde eigenlijk vorig jaar al een minor in Italië doen, maar de pandemie verhinderde dit. Hij was al aangenomen op een masteropleiding en besloot op het laatste moment om toch een extra minor te volgen aan de Universiteit van Bologna (Unibo). Vanuit Italië praat de VU-student met Ad Valvas over de eerste spannende maanden van zijn uitwisseling.

Een Italiaans hart

“Met mijn familie gaan we altijd naar Italië. Mijn vader zegt vaak: later gaan we in Italië wonen. Maar mijn moeder wil haar ouders in Nederland niet verlaten. Ons hart is wel helemaal Italiaans en we zijn ook een keer naar Bologna gegaan. Het leek me echt gaaf om hier te kunnen studeren. Uiteindelijk zag ik dat het ook op de lijst voor uitwisselingen stond.

Bologna is best wel een grote stad, maar ik heb het gevoel dat het niet zo toeristisch en niet zo druk is als bijvoorbeeld Rome. Je hebt de studentenbuurt Piazza Verdi. De eerste maanden kwam iedereen daar ’s avonds na het college bij elkaar. Je kent er eigenlijk nog niemand, maar gaat gewoon met elkaar praten. Het is zo gezellig en de hele straat staat vol. Mede daardoor ben ik echt blij dat ik voor Bologna heb gekozen.

In het begin moest ik heel erg wennen aan de Italiaanse manier van leven. Ze eten hier om half negen of later, dus ik zat om zeven uur met een maag die echt tekeer ging van de honger. Het valt mij ook op dat iedereen hier wat meer tijd voor elkaar neemt. In Nederland heb ik het gevoel dat ik op tijd moet zijn. Hier maakt het minder uit als je een bus later pakt en even een oma over straat helpt. Het is wat relaxter en als je een uurtje later bent: ‘tranquillo’. Ik vind dat best lekker, maar ik moest er wel even aan wennen.

‘Gisteren stond ik zelfs in een bar met mijn docent te praten’

Ook op de universiteit gaat het er flexibeler aan toe. Aan de Unibo kun je heel erg je eigen weg vinden en na een maand alsnog zeggen: ik ga dit vak toch niet doen en ik kies dit andere vak. Voor mij was dat nieuw, want de VU regelt het voor je in het eerste jaar en je hoeft er verder niet naar te kijken.

Maar er zijn ook momenten waarop ik merk dat de VU eigenlijk heel goed is vergeleken met Unibo. Gisteren moest ik bijvoorbeeld een presentatie geven en dan maakt het niet eens uit als je geen referenties hebt. Dan denk ik: de VU zou dat echt nooit goedkeuren. De kwaliteit ligt daar toch wat hoger dan hier.

Je kunt vanwege corona alles hybride doen. Ik ga het liefst naar de collegezaal waar je nieuwe mensen kunt ontmoeten. Het contact met de docenten is ook erg leuk omdat ze heel open zijn. Gisteren stond ik zelfs in een bar met mijn docent te praten. Als een docent tien minuten later is, kijkt ook niemand ervan op.

Wat mis ik het meeste uit Nederland? Ik zei vorige week nog: kroketten en een patatje pinda. Maar wat ik werkelijk mis is soms met mijn VU-vrienden of mijn beste vrienden in Nederland even te kletsen en een biertje te doen. Ik heb hier veel leuke nieuwe mensen ontmoet, maar soms mis je gewoon je eigen taal en om te praten over iets wat je allemaal deelt in Nederland.”

Lees ook over de ervaringen van VU-studenten in de Verenigde Staten en Zuid-Korea.