Tijdens deze crisis denk ik geregeld terug aan mijn eigen studententijd, niet al te lang geleden aan die andere grote universiteit in deze stad. Wat zou ik in deze coronatijd hebben gedaan? Eenzaam zijn? De verveling wegdrinken? De regels negeren en huisfeestjes afgaan? Of juist veel tijd aan mijn studie besteden en mij vastklampen aan de letters op het papier? Of gewoon rustig blijven ademen en doorzetten?

Hoe doen studenten dit nu?

Het gaat zeker niet alleen om het zin hebben in een feestje, dat zou afdoen aan het echte gemis van connectie met anderen. De verbinding met anderen is essentieel tijdens je studietijd, je kunt niet zonder. Al ziet men een studie steeds meer als een investering in jezelf, het levert natuurlijk veel meer op dan een grotere kans op een goede baan. Je leert kritisch denken, sluit vaak vriendschappen voor het leven en leert jezelf veel beter kennen. Maar het gaat ook over de sociale klasse, met bijhorende impliciete regels en gedrag. Hoe leer je anders deze codes als je die niet van huis uit meekrijgt?

Ik denk dan aan dat beslissende gesprek met je docent, de gesproken aanmoediging face-to-face

En hoe leer je de academische codes als de context daarvan drastisch veranderd is? Dat online onderwijs veel efficiëntievoordelen heeft, en ook nog eens op een veilige manier plaatsvindt, is ons ondertussen wel duidelijk. Maar durven we ook te spreken over wat we verliezen met dat online onderwijs? Ik denk dan onder meer aan dat beslissende gesprek met je docent, de gesproken aanmoediging face-to-face, dat ene duwtje in de rug, maar ook de informele momenten van begeleiding.

Welke rol speelt fysiek-in-dezelfde-ruimte-zijn als je studeert? Ik herinner me de gedeelde klaagzang en het gegniffel met medestudenten om de soms – voor mij – wereldvreemde opmerkingen van docenten. ‘’Ongelofelijk als je niet een masterthesis kunt schrijven zonder spelfouten! Laat je ouders het dan maar nakijken!’’ waarop ik boos en goed verstaanbaar fluisterend mijn buur toevertrouwde dat ik een vader heb die geen Nederlands spreekt. "Wat denkt die man wel niet!"

Studeren is niet alleen informatieoverdracht, maar geeft je hopelijk ook inspiratie voor gedachtegoed waarmee je nog jaren vooruit kunt. Is er überhaupt ruimte voor informele relaties in dit Zoom-tijdperk? Kun je zoiets forceren?

Gewoon rustig blijven ademen en volhouden. We moeten stilstaan, en durven kijken naar wat er allemaal verloren kan gaan in onze nieuwe virtuele wereld. Zodat we elkaar ook weer net die duwtjes in de rug kunnen geven en ongemakkelijke oogwenken zonder Zoom-randen.

Nathalie Janssen 

beleidsmedewerker Diversity Office en actief binnen het netwerk VU Pride