De laatste vier jaar vragen veel mensen wat ik studeer, en als ik het hun vertel zeggen ze altijd iets in de trant van: “O ja, dat is nu zeker wel interessant!” en dan lachen ze ongemakkelijk.

Ik moet vaak uitleggen dat ik geen politicus wil worden en dat ik ook niet de hele dag aan het demonstreren ben. Politiek is meer mijn wetenschappelijke onderzoeksveld. Soms had ik liever iets gestudeerd waar mensen elkaar niet overhoop schieten, waar mensen minder emotioneel over zijn, iets met planten en stenen of zo.

Sommige mensen zien Trump vaker dan hun naaste vrienden en familie. Ze kennen elke oranje huidplooi, weten exact hoe zijn haar golft en ze zullen na een paar biertjes vast ook wel een goede persiflage kunnen neerzetten. Intellectuelen schrijven al vier jaar lang opiniestukken over ‘het fenomeen Donald Trump’ die mijn tante fervent op haar tijdlijn plaatst, samen met ontelbare videoclips van late-night-comedy-talkshows met identieke mannen die op een of andere manier ook allemaal Jimmy heten. Er zijn zoveel dingen over Trump gezegd: zijn buitenlands beleid, belastingen, het al dan niet hebben van een persoonlijkheidsstoornis. De lijst is nog lang niet compleet.

Waarom consumeren we dan zoveel informatie over een man aan de andere kant van de oceaan?

Waarom weet ik dit allemaal? Dit is een politicus in een ander land waarmee ik geen enkele electorale relatie heb. De politieke invloed van een gemiddeld individu is al vrij beperkt. De meeste mensen stemmen en gaan heel af en toe naar een demonstratie; daar houdt het een beetje mee op. Waarom consumeren we dan zoveel informatie over een man aan de andere kant van de oceaan?

Is het niet vreemd dat de films en series waar wij massaal naar kijken refereren aan een samenleving die we niet kennen? Ze spelen zich af op plekken waar de meesten van ons nog nooit zijn geweest, in een taal die wij eigenlijk niet spreken. De reden waarom we in Nederland met z’n allen RuPaul’s Drag Race kijken, verschilt in wezen niet zoveel van waarom we Irak zijn binnengevallen. Amerika, dus wij ook.

Zo heet mijn favoriete stuk van satirische nieuwssite De Speld. Ik heb de titel ook schaamteloos gestolen voor deze column. Het artikel bestaat uit een lange opsomming van dingen waarmee de culturele hegemonie van de VS ons beïnvloedt: Amerika Engels praten, wij ook. Amerika agile, wij ook. Amerika Irak binnenvallen, wij ook. Amerika woke, wij ook. Amerika bekende mensen roasten, wij ook. Amerika designated survivor, wij ook. Amerika talkshow met bank, wij ook. Amerika obesitas, wij ook. Amerika TED Talks, wij ook. Amerika satirische nieuwssite, dus wij ook.

Ik zou Amerika zo graag willen bekijken als een studieobject, maar dat kan ik niet

Er is natuurlijk niets mis met geïnteresseerd zijn in de Amerikaanse politiek. De Verenigde Staten zijn heel belangrijk. Maar het valt me wel op dat mensen in mijn omgeving soms beter op de hoogte zijn van superspecifieke sociale problemen in Amerikaanse voorsteden dan die van hun eigen land of gemeente, ofwel de plek waar ze letterlijk wonen.

Ik zou Amerika zo graag willen bekijken als een studieobject, van mij gescheiden door de liters water van de Atlantische Oceaan. Maar ik merk dat ik dat niet kan omdat het Amerika is, het machtigste land ter wereld waar veel van mijn favoriete acteurs en muzikanten vandaan komen.

De nacht van de verkiezingen bleef ik met wat mensen wakker om bij mij thuis te kijken. Iemand anders mocht dit keer de popcorn meenemen.

ILLUSTRATIE DIDO DRACHMAN